Jeden z moich ulubionych Nikonów. Ponieważ jest prosty i niezawodny. Był produkowany w l978-1984. Występował w dwóch wersjach kolorystycznych: chrom i czarna (wersja czarna była droższa). Solidny kawał metalu dobrze leży w ręku.

waga: ok. 0,4 kg, wymiary 140x 90x55mm. Zasilanie: 2 x LR44 (1,5V), dwie kosztują 5-6 zł lub 1 x CR 1/3N (3V), kilkanaście złotych. Baterie bez problemu dostępne są w handlu. Na tylnej ściance jest zamontowana dźwignia sprawdzająca stan baterii. Zakres czułości filmów 12-4000, z inkrementem co 1/3 działki.

Migawka lamelkowa o przebiegu pionowym. Obsługiwane czasy: 8 -1/1000 sek, plus B i M90 (B i 1/90 sekundy są czasami obsługiwanymi mechanicznie i działają również gdy aparat nie ma zasilania) oraz Auto. Po nastawieniu trybu AUTO na pokrętle czasów pokrętło się blokuje zapobiegając przypadkowej zmianie programu. By zmienić ustawienie trzeba nacisnąć srebrny guzik na pokrętle by zwolnić blokadę zmienić nastawiony czas. Plusem aparatu jest to, że klatki przed pierwszą są naświetlane według wskazań światłomierza, a nie tak jak w np. FA z konkretnym czasem mechanicznym.

Pomiar światła 60/40 centralnie ważony TTL. Centralna część o średnicy 12 mm zaznaczona na matówce odpowiada polu pomiaru dającym 60% wyniku.  Korekta ekspozycji +/- 2eV, niestety w wizjerze nie pokazuje się kontrolka wskazująca nastawienie korekty.

Pomiar światła włącza się odciągając od korpusu dźwignię naciągu. Złożenie dźwigni blokuje możliwość wyzwolenia migawki. Przy dźwigni przesuwu filmu jest dodatkowa dźwigienka, która blokuje przesuw filmu pozwalając na naciągnięcie migawki, co umożliwia wielokrotną ekspozycję. Licznik klatek nie przesuwa się wtedy do przodu.

Automatyka to priorytet przesłony. Po ustawieniu przesłony na obiektywie automat dobierał czas naświetlania Odczyt wartości przesłony i czasu migawki w wizjerze. W trybie MANUAL  w wizjerze pokazuje się nastawiona wartość przesłony, natomiast na skali  czasów ekspozycji czarna strzałka wskazuje czas wybrany przez światłomierz, natomiast zielone podświetlenie wskazuje czas ustawiony na pokrętle. Nikon FE nie ma ograniczenia czasu trwania ekspozycji. W trybie automatyki realizuje ekspozycje trwające po kilka minut, choć nie pokazuje nastawów takiej ekspozycji. Blokada nastawów ekspozycji realizowana przez popchnięcie dźwigni samowyzwalacza w kierunku bagnetu. Aparat nie pokazuje, że ekspozycja została zablokowana, światłomierz pokazuje aktualny odczyt, ale zdjęcie zostanie wykonane z zastosowaniem zablokowanych wartości.

Wstępne podniesienie lustra występuje jako funkcja samowyzwalacza. W przypadku korzystania z samowyzwalacza w trybie AUTO należy zakryć wizjer, by dostające się tamtędy światło nie zmieniło warunków ekspozycji. Opóźnienie samowyzwalacza wynosi 8-14 sekund.

Dźwignia podglądu głębi ostrości znajduje się po prawej stronie bagnetu.

Gorąca stopka, bez pomiaru TTL. Czas synchronizacji błysku 1/125 sek. W oprawie wizjera dioda sygnalizuje gotowość wyzwolenia lampy (z lampą SB 10, przy podłączeniu tej lampy w trybie AUTO aparat ustawia 1/90 sekundy jako czas naświetlania). Dioda błyska jeśli został nastawiony czas krótszy niż 1/125 sek.

Wizjer pokrywał 93% klatki.  Nikon FE  Sprzedawany był z matówką typu K z Fresnela dalmierzem i mikrorastrem, typ B Fresnela z 3 mm czystym spotem w centrum i E – jak B z nałożoną siatką. Matówki typu K/B/E do Nikona FE różnią się kształtem języczka od matówek K2/B2/E2 do Nikona FA lub FE2.

Do Nikona FE dostępny jest winder z silnikiem MD 12 zasilany 8 bateriami AA i daje możliwość robienia zdjęć z prędkością 3,5 kl/sek. Ma on oddzielny spust. Używając MD 12 trzeba starannie zakładać film, ponieważ silnik dość gwałtownie szarpie i istnieje możliwość wypadnięcia ząbków traku z perforacji.

Nikon FE, aparat analogowy, aparat 35mm ©KonradSiuda

Nikon FE, aparat analogowy, aparat 35mm ©KonradSiuda

Nikon FE, aparat analogowy, aparat 35mm ©KonradSiuda

Nikon FE, aparat analogowy, aparat 35mm ©KonradSiuda